Het luizeleven zit erop!

G'day allemaal,

Hoe is het in het warme Nederland? We gaan er vanuit dat iedereen daar vanaf nu op slippers loopt! NOU WIJ NIET!!! En dat gaat voorlopig niet gebeuren ook. De winter is begonnen en dat heeft moeder natuur ons even goed laten weten. Eef en ik gingen gister de Banks Peninsula verkennen, het schiereiland net ten zuiden van Christchurch. We waren tot laat in de stad gebleven om onze warme kleertjes te kopen dus het was donker toen we erheen reden. We hadden gehoord dat het fantastisch mooi zou zijn dus het leek ons leuk om in het donker naar een strandje te rijden om 's ochtends wakker te worden met een spectaculair uitzicht. Nou is de Banks Peninsula miljoenen jaren gelden onstaan door twee gigantische vulkaan uitbarstingen waardoor er geen enkel horizontaal plekje te vinden is. Dus na 6 stijle klimmen en afdalingen en 78 haarspeldbochten kwamen we eindelijk bij het strand aan bij een bordje waarop stond.... NO CAMPING... Wij weer een stuk de berg opgereden waar we een plekje vonden waar onze Homy net paste en wat mooi horizontaal leek. We werden als een hoopje aan het voeteneinde wakker (bleek dus niet helemaal horizontaal) maar met een fantastisch uitzicht! Na ontbijt met wederom een heerlijk kopje koffie reden we naar het Hinewai Park waar een oude man allemaal wandelpaden had uitgezet met naambordjes bij bijna elke boom, en dat waren er nogal wat! Denk dat die man is begonnen zo gauw hij kon schrijven. Die man zag dat we ons aan het voorbereiden waren op een wandelingetje en kwam ons waarschuwen dat er misschien sneeuw op komst was. Ja hoor, sneeuw dachten wij, die man heeft een beetje teveel uit z’n speciale kruidentuintje lopen snoepen.  Na een wandeling van 4 uur waarvan twee uur in de stromende regen kwamen we weer bij ons huis op wielen en de eerste vlokken begonnen al te vallen. Snel trokken we onze droge outfit aan en gingen we rijden. Na ongeveer 500 meter was de weg al aardig besneeuwd en stonden we boven aan een supersteile weg naar het dal. Toch maar niet naar beneden rijden zonder kettingen met een zware bus. Dus zijn we onder de wol gekropen en een boek gaan lezen tot het minder zou worden. En dat werd het niet, we werden gewoon keihard ingesneeuwd!! Er zat niks anders op dan te overnachten. De volgende ochtend werden we wakker met zeker 20 cm sneeuw op ons dak, in zo’n uithoek dat we niet verwachtten dat er een sneeuwschuiver zou komen. Maar net na ons ontbijt kwam er toch een! De chauffeur keek behoorlijk verbaasd toen er twee koppies uit een besneeuwde bus boven op de berg kwamen steken. Hij was zo vriendelijk om met zijn enorme machine een paadje speciaal voor ons van de parkeerplek naar de weg vrij te maken wat onze redding was, anders hadden we er nu nog gestaan.  Had dat ouwe gekke mannetje toch gelijk!

Na ons laatste bericht zijn we doorgereden naar Christchurch om weer een beetje warm te worden (toen was dat nog een beetje zo). We zijn daar ongeveer een week geweest om weer eens wat dingen op een rijtje te zetten. Eef was naar de universiteit van Canterbury (in Christchurch) gegaan om te kijken wat voor mogelijkheden er zijn voor een PhD. De mensen daar zijn erg enthousiast en sommige hebben de juiste kennis over Africa waardoor ze Eef goed zouden kunnen begeleiden. Het lijkt er op dat Eef hier nog drie jaar gaat studeren en onderzoeken, maar dan moet het wel lukken om een beurs te krijgen. Na Christchurch zijn we richting het westen gereden om midden in de bergen een Outdoor First Aid cursus te doen. Twee dagen lang leerden we op een fantastisch mooie plek hoe je moet reageren als er wat fout gaat en de hulp er 3 tot 48 uur over doet om bij je te komen.  Het was erg gezellig en we hebben veel mensen leren kennen (allemaal kiwi’s) en ze helemaal van top tot teen verbonden en gespalkt. Vriendelijk zoals de mensen hier zijn gaven veel mensen hun adres en zeiden dat we maar eens langs moesten komen als we in de buurt zijn. Ik weet niet of het helemaal was wat ze bedoelde maar we hebben vervolgens een week bij Steve en Erica in Westport geslapen. Steve is een gymdocent en gym is in Nieuw Zeeland super uitgebreid. Een van de onderdelen is buitensport dus Steve gaat elke maand een week met de kids de bossen in om te hiken, klimmen, kayaken, noem maar op. Steve kent het gebied dus op z’n duimpie en nam ons mee de grotten van Charleston in. Nadat we in de grot waren geweest wilden ze ons een oude mijntunnel laten zien alleen die stond denk ik niet op z’n duimpie. We belandden in een andere tunnel van zeker 200 meter onder een berg door. Het water kwam tot onze knieën en was ijskoud. Toen we er aan de andere kant uitkwamen voelden we er weinig voor om weer door die tunnel te gaan. Dus Steve en Erica dachten we dat we een dwarsdoorsteek konden maken over de berg waar we zojuist doorheen waren gegaan. Alleen moesten we dan dwars door een enorm dicht bos en Steve had zijn training met kaart en kompas nog niet gedaan (en hij had geen kaart bij zich). De week daarna zouden Steve en Erica getest worden op kaart en kompas lezen dus leek het ze een goeie oefening. Ik schatte de kans van slagen vrij klein in maar ik zag er wel een uitdaging in. Dus Steve en ik pakten ons kompas er bij en schoten een koers door de tunnel heen. Erica ging voorop door de bossen en struiken worstelen (letterlijk) en Steve ging kijken of ze de juiste kant op liep. Ik stond achter Steve om te checken of het kompas niet op z’n kop hield en Eef liep achter mij en telde onze stappen. Een uur en een stap of honderd vijftig later stonden we voor een verticale wand waar we zeker niet overheen konden. Steve en Erica vonden het zo wel genoeg en mij leek het ook wel verstandig om niet om de wand heen te lopen. Dus draaiden we ons kompas om en liepen we weer 150 stappen terug naar de kouwe tunnel. Het was me weer een mooi avontuur!

De volgende dag zwaaiden we Steve en Erica gedag en gingen we de Lewis Pass richting Hamner Springs verkennen. Halverwege de pas ligt een piepklein dorpje (Boyle River) met een buitensport bedrijf waar ik was uitgenodigd om te komen praten over werk. De vrouw die over de telefoon behoorlijk saai en onaardig klonk bleek in het echt heel aardig. Ze had mijn papieren en logboeken gezien en wilde graag dat ik eens langs zou komen om te laten zien wat ik kan. Daarna zijn we doorgereden naar Hamner Springs om in de hot springs in onze eigen sop gaar te koken. In Hamner is een bedrijf dat van alles doet: bungy jumpen, jet boaten, quad biken, kleiduiven schieten, paintballen, raften etc. Op de bonnefooi ben ik naar binnen gelopen om te vragen naar werk. De grote baas wilde wel eens weten wat voor vlees die in de kuip had dus vuurde allerlei technische vragen op me af. Gelukkig wist ik ze allemaal goed te beantwoorden en wilde graag dat ik eens langs zou komen om te laten zien wat ik kan. Dus vanaf morgen zijn Eef en ik voor het eerst sinds bijna 5 maanden ipv 1 meter 180 km bij elkaar vandaan, voor bijna twee weken!! Eef gaat in een hostel zitten in Christchurch en ik neem de Homy mee de bergen in. Als ik terug kom gaan we meteen door naar Ohau om te werken in het ski gebied. Onze aanstaande baas had wat problemen met accommodatie voor ons maar nu lijkt het erop dat we in Twizel komen te wonen. Twizel heeft niet veel maar al iets meer dan Ohau dus we zullen zien hoe het ons gaat bevallen. We hebben waarschijnlijk wel internet, das wel lekker.

Het volgende bericht is dus waarschijnlijk vanuit Ohau en heeft waarschijnlijk iets met sneeuw als titel. Dus zet je muts alvast maar op!

Tot de volgende keer!