Weer een nieuwe stap

Lieve allemaal,

Hoe is het met jullie. Het is alweer een tijdje geleden dat wij iets van ons hebben laten horen. Kees en Gerda zijn jammer genoeg al lang en breed weer terug in Nederland. Zoals jullie denk ik wel op de foto’s hebben kunnen zien, hebben we het heel gezellig met ze gehad. Toine en ik moesten wel even afkicken dat ze weg waren. Opeens waren onze dagen niet meer zo vol gepakt met spannende activiteiten, heerlijk brood, en Grootjes humor. Ook Snoef moest helemaal wennen aan alle rust in huis. Er moest natuurlijk een moment komen dat ze weer terug gingen naar Nederland… Maar wat was het fijn om ze even hier te hebben.

Nu zijn we alweer een maand verder en zijn we zo langzamerhand bezig onze bezittingen in te pakken (of te verkopen), omdat we volgende week naar Christchurch verhuizen. Mijn moeder schreef laatst in een mail dat we ondertussen vast niet meer in staat zijn om al onze bezittingen op onze rug te dragen door de metro van Londen, zoals we dat op onze heenreis gedaan hebben. En helaas is dat waar. We hebben in het afgelopen jaar steeds meer spullen verzameld. Vooral die kleine Snoef van ons, heeft nogal wat bagage. Dus hoe we alles in Christchurch gaan krijgen is nog niet helemaal duidelijk, maar we bedenken wel wat. Voor onze reis met Kees en Gerda heeft Toine zelf een dakdoos gemaakt. Dus daar kunnen we ook heel wat spullen in kwijt. Tijdens die reis zijn we meerdere malen gevraagd wat we met een doodskist op ons dak deden, dus Toine heeft besloten om de dakdoos te verven om de doodskisten-look te laten verdwijnen.

Op mijn werk spreek ik vaak met een Nederlandse vrouw. Ten minste ooit was zij Nederlands, ondertussen woont ze al bijna 50 jaar in Nieuw Zeeland. Volgens haar is het verschil tussen een Kiwi en een Nederlander, dat Kiwi’s alles zelf fixen. Alhoewel de Kiwi-fix niet perse de schoonheidsprijs wint, werkt het wel. Dit gezegd heb ik het idee dat Toine (met zijn dakdoos) hard bezig is te integreren.

Dus over een week moeten we alweer afscheid gaan nemen van Queenstown en alle mensen die we hier hebben ontmoet. Zoals Toine z’n collega’s en al mijn vaste klanten. Sommige zal ik best wel gaan missen, denk ik. En zo af en toe laten zij mij ook weten dat ze mij zullen gaan missen. Volgens Jess (dit is een collega’tje van mij die als receptionist altijd mijn praatjes met de klanten afluisterd) zal ik nog wat traantjes gaan laten als ik afscheid moet nemen van George en Marjorie volgende week. Ik heb ooit wel eens iets geschreven over George, hij kwam altijd twee keer per dag een bakkie bij me halen. Een man van in de tachtig die nog op zich zelf woont (volgens mij in een heel groot huis). Een vreselijke lieve man. En Marjorie zal een jaar of 70 zijn denk ik. Zij weet alles van het Nederlandse koningshuis. Jaja hoor ik jullie nu denken, zo eentje. Maar daar vergissen jullie je, opeens blijkt dat deze vrouw ook ontzettend veel van jagen houdt. Met haar man (die een paar jaar geleden overleden is) ging ze de hele wereld over om te jagen. En haar favoriete programma op tv is een serie over vrachtwagenchauffeurs in Alaska, die dus over ijs moeten rijden (hebben jullie dat programma ook in Nederland). Wat een heerlijk mens toch?!?

Tja ik heb het best wel naar mijn zin gehad in dat kleine cafe’tje. Van de week was ik op bezoek bij die Nederlandse vrouw en haar man. Dat was erg gezellig. Zij heeft een grote groenten tuin, dus ik kreeg allemaal lekkere verse, onbespoten, groenten mee naar huis. Ik ben benieuwd of we ook van dit soort contacten zullen gaan opbouwen in Christchurch. Het is toch anders in een stad denk ik. Maarja het is en blijft Nieuw Zeeland, dus ik zal niet verbaast meer opkijken als we zelfs in de stad allemaal gastvrije mensen zullen ontmoeten. Ik was erg blij dat Kees en Gerda in hun tijd hier, ook te maken hebben gehad met deze openheid en vriendelijkheid. Een van hun eerste dagen hier scoorden zij al een lift met een speedboot, zodat ze niet weer helemaal terug hoefden te lopen. En Gerda had ze voor haar rennen in de supermarkt.

Maar goed over een weekje dus een nieuw adres:

Unit 2, 63 A Blake Street

South New Brighton

Christchurch 8061

New Zealand

Dan trekken we in bij Bart en Vreny en hun nieuwe aanwinst bob het konijn. Die week ga ik gelijk al aan de slag op de universiteit. Daar heb ik heel veel zin in. Ben heel benieuwd hoe het allemaal zal gaan. Ik zal jullie op de hoogte houden. Toine zal in Christchurch op zoeken moeten naar een nieuwe baan. Op dit moment zijn we nog in afwachting van onze visa. Ik heb een studenten visa aangevraagd en gebaseerd op onze relatie zou Toine een open werkvergunning moeten kunnen krijgen. Maar we hebben nog niks gehoord van de immigratiedienst. Dus dit wordt nog even heel hard duimen, anders moeten we aan het eind van deze maand het land uit. Oeps.

But she’ll be alright. Zoals de Kiwi’s dat zeggen.

Tot de volgende keer!

Liefs,

Toine en eva