Paps en mams zijn er echt!!

Ja hoor! Daar zijn ze eindelijk!! Na lang wachten zijn ze gearriveerd! Nu kunnen we pas geloven dat het echt waar is!!

Maandagmiddag landden ze in Christchurch waar ze werden ontvangen door Bart en Vreny. Volledig in stijl werden ze in de L300 naar hun hotel midden in het centrum, naast de kathedraal afgezet. Wij konden ondertussen in Queenstown niet wachten tot ze hier heen kwamen natuurlijk maar om ze na 30 uur reizen nog een uur te laten vliegen konden we ze ook niet aan doen. Dinsdag eind van de middag kwamen ze in Queenstown aan. En uiteraard moesten ze als laatste het vliegtuig uitstappen en ons in spanning laten. Pa had bij de hoedenman op een markt in Christchurch een mooie hoed gekocht en samen met z’n bush outfit leek ie behoorlijk op Crocodile Dundee. Het was heerlijk om ze weer te zien na iets langer dan 1 jaar, maar hoe gek het ook klinkt, het voelt heel snel weer gewoon om ze bij ons te hebben. Snoef was ook heel blij om ze nou eindelijk eens in het echt te zien, op skype is het toch anders…

Woensdag moesten wij allebei werken, pa en ma doken op eigen houtje volop het avontuur in. Na een flinke wandeling langs het meer waren ze natuurlijk uitgeput maar ze moesten nog terug ook. Dus papten ze aan met een local met een speedboot en stelden ze voor dat hij hun wel even terug naar huis kon varen en ja hoor, voor mekaar! Een brutaal mens heeft de halve wereld! Zo brutaal zijn ze nou ook weer niet want ze kregen maar het halve meer… Geweldig vonden ze de gastvrijheid van de kiwis.

Donderdag gingen ze weer op de boot maar dit keer een stoomboot naar de overkant van het meer naar Walter Peak station, een schapen boerderij. Daar hebben ze een rondleiding en op de terugweg liedjes gezongen rondom de piano. Vrijdag weer op de boot! Dit keer gingen de adrenaline junkies in een jetboat (snelle speedboot voor op de rivier) op de Shotover River. Met 70km/h door water van 15cm diep en vlak langs de rotsen, stoer hoor! Zaterdag zijn ze achter mij aan gereden naar Glenorchy waar ik met een groep door de Routeburn canyon ging. Pa wil dat misschien ook wel maar wilde eerst wel even zien hoe dat gaat. Ze vonden het leuk om me aan het werk te zien maar pa weet nog niet zo zeker of hij de eerste 7 meter sprong in een klein poeltje wel durft te maken…

Vandaag had ik toevallig een dagje vrij en zijn we een rondje gaan golven op de Kelvin Heights Golf Course. 18 fantastisch mooie banen omringd door het meer en de bergen!

Morgen rijden ze naar de Milford Sound waar ze weer op een boot gaan (misschien moeten ze eens zelf zo’n ding kopen), dit keer is het een sightseeing toer door de fjord, een van de highlights van NZ. Jullie horen het al, ze zitten niet stil op deze vakantie, volop avontuur.

Aanstaande zaterdag rijden we met z’n vieren naar Christchurch om een camper op te halen en voor een barbecue met Bart en Vreny in het nieuwe huis aan het strand. Eef en ik hebben tweeënhalve week vrij weten te krijgen dus kunnen we een flinke toer maken over het zuideiland. Zaza ons nichtje is ook op het zuideiland en onderweg naar Queenstown dus hopelijk zien we die ook nog voor we gaan.

Verder gaat alles lekker hier. Het is alweer een tijdje geleden dat we een berichtje op de site hebben gezet maar alles gaat nog steeds z’n gangetje. Eef heeft het erg druk in het cafe, er zijn mensen weg, nieuwe teruggekomen en eentje langdurig ziek. Eef is eigenlijk de enige stabiele factor in het bedrijf, de rots in de branding zeg maar. Op de drukste twee dagen kreeg ze hulp van onze vriendin Hiki. Die heeft een tijdje abrikozen geplukt in Alexandra en is daarna een weekje bij ons komen logeren voordat ze weer naar het noorden vertrok. Erg gezellig en ook erg lekker om van haar kookkunsten te genieten. Ben nooit een fan geweest van sushi maar dat is nu zeker veranderd!

Mijn collega’s en ik hebben nog een fantastisch avontuur meegemaakt. Onze baas had ons verteld over een potentiële canyon in de Rees Valley waar nog nooit iemand geweest was. Een week lang hebben we ons voorbereid om de canyon te gaan ontdekken. Touwen, boren, haken etc. bij elkaar gesprokkeld en toen was het wachten op een dag met mooi weer. Woensdag 4 februari was het zo ver, om half 7 ’s ochtends de laatste spullen ingepakt, onze wetsuits aangetrokken en naar het vliegveld gereden. Zeven uur stegen we op in een klein helicoptertje richting de vallei. We hadden de piloot gevraagd of hij van onder tot boven over de canyon kon vliegen zodat we een overzicht van de tocht konden krijgen. En dat kon die wel! Hij vloog zowat de canyon in, met de wieken vlak langs de rotsen en de bomen en dropte ons vervolgens op een onmogelijke plek naast de canyon. Zeven en een half uur lang hebben we in de canyon gezeten die nog veel mooier was dan we van tevoren dachten! De ene lange abseil na de andere en niemand die er ooit nog geweest was. We waren goed voorbereid dus het boren van de gaten en het plaatsen van de haken ging super snel. Toen we beneden in de vallei stonden hadden we 550 meter verticaal afgedaald….HELEMAAL TE GEK!! Een van de beste ervaringen ooit. Na deze canyon zouden we de vallei oversteken (3km lopen) om nog een andere canyon te bekijken. Toevallig kwam er een kennis langs in een dikke Landrover waar we met zn vijfen met alle rugzakken net aan in konden, eigenlijk net niet maar met een beetje acrobatiek kom je een heel eind. We zaten zo opgefrommeld dat de chauffeur ons na het ritje strategisch moest uitpakken. De tweede canyon gingen we van onder naar boven ontdekken, zonder touwen, alleen zwemmen en klauteren. We zijn een aardig eind gekomen en het was fantastisch mooi! Superhelder water en verticale wanden van soms 100 meter hoog! Toen was het tijd om terug te gaan want we hadden nog 7 kilometer te lopen naar ons busje die was afgedropt in de vallei. We hadden de helicopter piloot beloofd dat we om half acht ’s avonds op z’n laatst zouden bellen dat we weer heelhuids terug waren dus we moesten ons haasten naar de bus om weer bereik te krijgen op onze mobiel. Op de terugweg een welverdiend biertje!

Dat was ‘m weer even, denk ik. Oh ja, Eef en ik mogen weer wat langer blijven, we hebben werkvergunningen, wat betekent dat we mogen blijven zolang we blijven werken. Snoef is weer helemaal heel. Ze hoeft zich geen zorgen te maken over de mannetjes want ze is gesteriliseerd. Ze wordt steeds beter, ze rent als een dolle en zwemt als een vis. Denk dat ik snel een fiets moet gaan kopen om haar uit te laten want haar conditie wordt steeds beter!

Groetjes aan iedereen en het volgende berichtje zal sneller komen met alle avonturen rondom het zuideiland.

We hebben ook weer wat foto’s en video’s geplaatst!

Doei!