Sorry, maar we zijn er weer!

Dag lieve allemaal,

Nou eindelijk hoor. Het laatste berichtje is alweer van een maand geleden, wat een schande. Maar we hadden het dan ook zo druk….. We hebben ook nog wat problemen gehad met de stroomvoorziening in de huiskamer maar dat is weer opgelost.

Hier is alles in ieder geval allemaal goed. Het is ondertussen echt herfst. De bomen zijn prachtig oranje en soms lijkt het wel of de blaadjes in brand staan. Tegelijkertijd is het ook een stuk kouder aan het worden en zijn we al een paar keer wakker geworden in de sneeuw. Mooi om te zien, maar wel heel koud als je ’s morgens buiten de afwas staat te doen.

Sinds het laatste berichtje hebben we nog 1 drie-daagse wandeling gedaan helemaal aan de zuidkust van Nieuw Zeeland. Deze track was privé eigendom en daarom normaal gesproken heel erg duur. Maar wij hadden mazzel en begonnen de wandeling precies op de eerste dag van het winterseizoen. Alles voor de halve prijs! En dat geld was het zeker waard. De hut was echt super luxe daar boven in de bergen. In de zomer heb je daar zelfs warme douches! Toen we na zeven uur wandelen aankwamen zaten we boven de wolken en alleen de hoge toppen waren zichtbaar voor ons. Dit was wel heel magisch. We zagen de helicopter piloot nog net alle gasflessen en andere voorzieningen in een net laden en opstijgen, we waren echt helemaal alleen. Het enige wat er nog was was electriciteit en een scrabblebord dus we hebben tot diep in de nacht zitten scrabbelen. De volgende ochtend waren de wolken weg en hadden we volledig zicht, wat een prachtige plek. De tweede nacht sliepen we in ons tentje aan het strand. We werden wakker met dolfijntjes in de zee en drie centimeter hagel om ons heen (en helaas in mijn schoenen). Wel raar hoor, bij dolfijntjes denk je warm water en zon en geen ijskoud water en hagel…

Na de wandeling zijn we naar Invercargill gereden. Hier woont Ryan, een vriend van Geert. Zij hadden 10 jaar geleden samen in een bar in Queenstown gewerkt. Hij woonde nog bij zijn ouders maar die waren net zo gastvrij als hij. We hebben daar heerlijk gegeten en ik heb lekker bij de openhaard gezeten, terwijl Toine met Ryan is gaan wakeboarden op zijn surfplank. De dag dat we wilde vertrekken moesten we nog even langs de garage voor verse olie en nog wat andere dingen. De vader van Ryan, ongelofelijk aardig als ie was zou ons wel even helpen. We konden het natuurlijk allemaal prima zelf maar hij vond het wel lekker om ons te helpen, prima geen probleem. Na de garage zei hij: En wat nu? Boodschappen doen, zeiden wij dus dachten we dan kan hij weer lekker zijn gang gaan. Maar nee, hij zou ons de supermarkt wel even wijzen. En hij ging zelfs de supermarkt mee in! Dus wij lekker shoppen en bij elk artikel wat we in ons karretje gooide kregen we een verbaasde blik: Nee, dat moet je niet kopen, dit moet je kopen, das veel beter! Hij wilde echt het allerbest voor ons. Vanaf daar zijn we langs de oostkust weer naar het noorden gaan rijden. Aan deze kust hebben we zeeleeuwen, zeehonden en pinguïns gezien. Gaaf hoor, allemaal van heel dichtbij en zonder dure gids. Op een gegeven moment stonden we bij een vuurtoren het strand af te speuren voor zeeleeuwen, na een half uur gaven we het op en liepen we terug naar de auto. Ligt er gewoon zo’n gigantisch beest naast de auto te snurken! Ze doen echt alles om gezien te worden. In Dunedin aangekomen zijn we eens goed gaan kijken of dit misschien we de stad zou zijn waar we ons kunnen gaan vestigen. Onze eisen: de zee (met goede surfmogelijkheden), een universiteit (met een antropologie afdeling) en rotsen (om op te klimmen). Dunedin kan al deze eisen beantwoorden. Het is bovendien een leuke stad met een geweldig landschap er omheen. Ook heb ik aan de universiteit een docent Medische Antropologie gevonden die bereid is om mij bij mijn PHD te supervisen. Allemaal heel positief dus. Het enige nadeel is de zuidelijke ligging van de stad. Het weer is er vergeleken met de rest van Nieuw Zeeland een stuk slechter. Dunedin is een Schotse stad en het weer is goed te vergelijken met het Schotse weer.  Dus we houden het in ons hoofd en gaan nu binnenkort eens kijken in hoeverre Christchurch aan onze eisen kan voldoen.

Ondertussen zijn Toine en ik druk op zoek naar baantje voor de winter. Onze homy is een echt huis voor ons, maar in de koudste wintermaanden, wordt het toch wel een beetje te koud om in een auto te wonen. Dus hadden we her en der wat mailtjes verstuurd om ergens in ski gebieden te gaan werken. Zo ook eentje naar Ohau, dichtbij Twizel en mount Cook. Toen we na drie weken nog niks hadden gehoord zijn we maar eens gaan bellen. En dat bleek helemaal de juiste actie. Op zich hadden ze niet echt veel baantjes meer te verdelen, maar we mochten zeker langs komen zodat ze misschien wel hun gedachten zouden veranderen. Dus reden Toine en ik afgelopen vrijdag weer weg van de kust en toverde we onszelf weer even om van rabbige backpackers naar respectabele burgers. Het resort ligt echt op een prachtige plek, tussen de nu al lichtbesneeuwde bergen en aan een gigantische meer. De eigenaren blijken een vreselijk vriendelijk stel. We hadden meteen een sollicitatie gesprek verwacht maar het going helemaal kiwi-stijl: eerst goed eten, rugby kijken met een por bier erbij en dan pas gaan we verder praten. Die avond: Crusaders tegen de Sharks, het thuisteam van Mike en Louise tegen het Zuid Afrikaanse thuisteam van Eva in Durban. Dat gaf een leuke twist aan de avond maar voor wie moest Toine nou juichen…? Na de wedstrijd was het natuurlijk te laat om nog serieus te kletsen dus zijn we naar de bar gegaan om over eigenlijk alles en niks te praten. De hotelkamer was al geboekt dus de Homy moest een nachtje alleen buiten in de kou slapen. Wij daarentegen waren van alle gemakken voorzien, we hadden zelfs een bad! De volgende dag hebben we gekletst en ze waren erg onder de indruk van onze levensverhalen. We hebben in feite baantjes aangeboden gekregen maar ze willen nog even double checken of ze echt nog beschikbaar zijn en wij moeten er ook nog over nadenken. Het is echt het allerkleinste skigebied dat je kunt bedenken: 1 stoeltjeslift (2 stoeltjes per keer), 1 sleeplift en een lopend bandje. Wel een heel erg gaaf afgelegen gebied met veel off-piste mogelijkheden, en vlak bij Mnt. Cook. Ze stonden erop dat we nog een nacht bleven slapen er was alleen geen rugby meer dus zijn we naar de ‘Grottage’ gereden waar het personeel woont. Toen we binnenkwamen lopen waren ze net begonnen met een nieuw bordspel. Het was een oorlogspel en Micheal de Tsjech was de uitleg aan het geven met een perfect passend Tsjechisch accent, hilarisch!! Vandaag hadden we een dag ingepland om alles weer op orde te maken. En altijd als wij de was gaan doen is het weer een avontuur. We hadden onze was in de machine gegooid en zouden vanuit Twizel richting Mnt. Cook rijden om daar een mooi plekje te vinden om een mooi lijntje tussen de bomen te spannen om de boel te drogen. We rijden Twizel uit en er was geen boom meer te vinden dus staan we nu langs de snelweg onze was te drogen aan een hek tot vermaak van de bussen vol toeristen die toeterend langsrijden.

Morgen gaan we die grote berg eens van wat dichterbij bekijken, er is nog een klimgebied met hele lange routes dus als het warm genoeg is gaan we ons daar aan wagen. Dan rijden we door naar Christchurch om wat vrienden te bezoeken die we onderweg ontmoet hebben. De mensen zijn hier wat dat betreft echt ongelofelijk. We wisselen drie woorden en ze vinden al dat we bij hun thuis langs moeten komen voor een warme douche, de wasmachine, een stevige maaltijd en natuurlijk rugby met bier.

Het volgende berichtje komt hopelijk wat sneller dan deze.

Veel liefs en dikke kussen van Eef en Toine.