Meer stoere verhalen

Hallo lieve mensen,

Dit is wel een hele unieke ervaring: ik zit hier aan de waterkant van Rere Rockslide midden tussen bos en farmland een berichtje te schrijven naar Nederland met een lekker muziekje op de achtergrond.

Het is alweer een tijd geleden dat we wat hebben geschreven dus het is de hoogste tijd voor een update. Het laatste bericht was dat we aan de wandel gingen en dat we wat foto’s en een video hadden geplaatst. Hoop dat jullie daarvan genoten hebben, wij tijdens het schieten van de plaatjes zeker!!!

Nadat we de bus helemaal compleet gemaakt hadden op de boerderij van Scott en Charlotte in Te Puke zijn we naar Rotorua gereden. Een heerlijk gevoel was dat, met z’n tweetjes in ons huis, volle tank benzine, olie en water gecheckt en ontelbaar veel mooie plekken om te gaan ontdekken. En dat is vanaf het begin goed gelukt. Onze uitdaging is om elke avond het allermooiste slaapplekje te vinden, en met die instelling komen we echt op fantastische plekken. We zoeken vaak op de kaart een klein doodlopend weggetje (vaak onverhard) en daar vinden we een mooie plek met een bordje NO CAMPING, jammer hoor, als het een echt mooi plekje is dan koken we daar een maaltje in onze riante keuken. Maar we vinden ook vaak geen bordje of hangen er snel een handdoek over om te drogen… oh sorry mate, didn’t see the sign eh!

In Rotorua heeft Eef even laten zien hoe stoer ze was in het mountainbike paradijs van de Redwoods en zijn we gaan badderen in Kerosene Kreek, een stroompje midden in het bos waar niets bijzonders aan lijkt totdat je je grote teen erin doopt….HEEET!!! Zo heet als een bad dat eigenlijk net te heet is voor het lekkere (zo das heet, denk je dan…of niet). In Rotorua was een festival aan de gang waar we even zouden gaan kijken, toen we aan kwamen lopen hoorde we in de verte muziek van ‘The Drifters’ (oude Amerikaanse mannetjes die een lekker deuntje kunnen spelen). Wij vrolijk door het stadje lopen en een beetje meezingen niet wetende dat het de echte Drifters waren die op hun oude dag lekker aan het toeren waren!!! Ze waren gewoon daar en wij hebben ze gehoord maar niet gezien!!!

Daarna zijn we verder gereden naar Wherepapa South om te klimmen in het zelfde gebied als ik 5 jaar geleden met school was. Het is gek maar op een of andere manier kon ik het dit keer nog meer waarderen dan toen, het voelde misschien meer als een ontdekking dan toen. En wat was ik trots op Eva, klauteren dat ze deed! Daar in de buurt vonden we een echt fantastische plek aan een meer, het was een vrij lange weg om er te komen en we hadden echt het idee dat we daar niet mochten zijn omdat we een paar hekken moesten openen. Lake Arapuni, groot meer en geen mens te bekennen, alleen zwanen, koeien en…..sandflies…geweldig.

Toen moesten we weer verder, we willen onze tijd op het Noordeiland een beetje beperken en naar het Zuideiland gaan voordat het daar te koud wordt voor ons huis op wielen. We zijn langs Waitomo gereden in de hoop de caveguide te vinden waarvan ik les had gehad maar die bleek op het zuideiland te zijn ondergedoken om daar een nieuw grottensysteem te verkennen. Die man spoort niet helemaal, van alle Kiwi’s is hij degene die het langst onder de grond heeft doorgebracht. Vanaf daar zijn we langs de kust gereden over een van de moeilijkste en mooiste wegen in het Rallycircuit. Vond onze Nissan Homy wel leuk, makkie voor ‘m natuurlijk… En waar kwamen we toen uit….? Natuurlijk, Raglan, een van de beste surfspots in de wereld. Eindelijk mocht mn plankie zijn dikke winterjas uittrekken en te water!! Vrij kamperen is daar niet toegestaan en het droomplekje waar Bart, Pieter en ik 5 jaar geleden stonden in Ruapuke is inmiddels een holidaypark geworden dus we moesten op de camping gaan staan. We hebben nog nooit zo’n lelijke plek gehad: zwart zand met twee sprietjes half dood gras, lauwe douches voor 50 cent, geen uitzicht en dan moesten we nog betalen ook.

Richard, een vriend van mij van de opleiding, was inmiddels teruggekomen van zijn vakantie dus die zijn we gaan opzoeken in Auckland. Wij dachten dat wij lekkere maaltjes aan het koken waren in onze bus maar zij bereidde kleine wondertjes in hun keuken. Allemaal zelfgemaakte sauzen, jam, taarten en nog meer. Daar zijn we dus weer even flink doorvoed en we konden er weer tegenaan. Nadat we koffie en lunch hadden genuttigd bij ‘familie’ van Eva (die ook in Auckland waren om op de kat van familie van hun te passen) zijn we doorgereden naar de Kaimai-Mamaku Forest onder Coromandel Peninsula. We wilden door het hele bos lopen van noord naar zuid in vier dagen maar moesten eerst wat voorbereidingen treffen. Bij het bureau waar we de kaarten haalden vertelden ze ons dat het niet zo’n wijs idee was omdat het toch wel 5-7 dagen was en dat ze al 6 jaar lang geen onderhoud hadden gedaan aan het middenstuk. Nuttig gesprekje was dat. Dus besloten we om een vierdaagse ronde door het bos te lopen. De dag dat we begonnen regende het pijpenstelen wat de paden behoorlijk glad maakten en de rivieren moeilijker om over te steken zonder natte voeten te halen. Het kwam erop neer dat we een stuk langer over de stukken deden dan verwacht en dus hebben we de derde dag besloten om het bos uit te lopen en terug te liften naar onze Homy. Maar ondanks alles was het een supermooie wandeling.

Na al die ontberingen kregen we heimwee naar de boerderij (vooral de koeienstal) dus zijn we weer naar Scott en Charlotte gereden. Daar werd mijn verjaardag uitbundig gevierd, ik werd overladen door kado’s van Eef, ’s avonds mocht ik bepalen wat we gingen eten (boerenkool met….gehaktballen) en er kwamen wel vier kindjes op mijn partijtje om taart te eten en in onze bus te spelen! Bedankt iedereen voor lieve sms-jes, emails en belletjes!!

Vanaf Te Puke zijn we rondom de eastcape gereden naar Gisborne wat echt een fantastische rit was. Nu zitten we bij Jared (ook een ex-studiegenoot) en worden we weer verwend (0800 PIZZA). We gaan morgen richting Napier rijden en dan door naar Tongariro National Park waar we Scott weer ontmoeten (we proberen een beetje van ‘m af te komen maar ’t wil maar niet lukken) om te gaan klimmen. Onze overtocht naar het Zuideiland staat op 6 maart gepland, een kleine week later zijn we uitgenodigd voor een bruiloft van Joolz (nog een ex-klasgenoot).

Zoals jullie lezen gaat het erg lekker met ons, we genieten met volle teugen maar we missen jullie wel hoor. We zullen weer wat foto’s en misschien zelfs videos plaatsen, veel plezier ermee en het is echt superleuk om jullie reacties te lezen.

Heel veel liefs van ons!