Weer een stukje verder in NZ.

Lieve mensen,

Onder het genot van een deuntje van Acda en de Munnik (met dank aan Janneke) zit ik in het laagstaande zonnetje achter onze mooie laptop. Het is hoog tijd dat Eva maar weer eens een berichtje tikt. De afgelopen paar keren is het Toine geweest die aan het einde van de dag een berichtje tikte en ik die op dat soort momenten al met mijn hoofd op het kussen lag. Maar het is voor mij dan ook erg hard werken hier. Ik ben ervan overtuigd dat mijn lichaam de laatste twee maanden harder heeft moeten werken dan het de afgelopen vier jaar in totaal gedaan heeft. Al die wandelingen, klimpartijen, kanotochten en fietsavonturen hakken er goed in aan het eind van de dag. Ik slaap dan ook gemiddeld negen uur per nacht om weer op kracht te komen. Toine, aan de andere kant, vliegt door al deze activiteiten heen en maakt vaak extra rondjes om ook een beetje voldoening te voelen aan het einde van de dag. Maar vandaag ben ik er voor jullie.

Vandaag en gisteren hebben we geklommen in Paynes Ford. Het is hier echt super mooi. De klimrotsen bevinden zich naast een heldere rivier waar we na de inspanning kunnen ontspannen. Of ten minste we springen erin om het vuil van ons af te spoelen en dan ren ik er heel snel weer uit (zo koud als het is), maar Toine gaat dan nog voor een extra rondje snorkelen (zien jullie nu wat ik bedoel met die extra rondjes van Toine?). Het klimmen hier is super. De rotsformaties zijn prachtig. Veel verschillende routes, dus voor beide genoeg opties en ook al zijn er meerdere mensen aan het klimmen zie of hoor je ze nauwelijks. Er is hier zelfs een speciale camping voor klimmers. Hier heerst een hoog hippie gehalte. Op de toiletten staat omschreven hoe je hippie punten kunt verdienen en hoe je ze heel hard kunt verliezen. Zoals bijvoorbeeld door s’avonds een matje neer te leggen onder de sterren en te gaan mediteren, of door je kleren te maken met duck tape, of met jongleren verdien je punten. Als je de wc doorspoelt, een douche neemt, of vlees eet verlies je punten. En de figuren die hier rond lopen lijken die punten allemaal vrij serieus te nemen. Het doet me erg denken aan Byron Bay in Australië. Mensen hebben ons gevraagd hoe lang we hier blijven. En als reactie op onze ‘we vertrekken waarschijnlijk morgen’, kregen we te horen dat iedereen dat zegt, maar dat niemand gaat. Van dit plekje schijn je geen genoeg te kunnen krijgen. We zullen zien…

Toen we een week gelezen in Blenheim aankwamen belde we Joolz (de bruid). Toine vroeg haar hoe laat we morgen verwacht werden en zij vroeg Toine wat er morgen dan was. ‘Je gaat morgen trouwen toch’? We bleken vier dagen te vroeg. Tja en dan sta je daar in Blenheim hoe moet je daar vier dagen zien te slijten? Eigenlijk kwam het wel goed uit. Nu hadden we tijd over om de auto APK te laten keuren, wat een dezer dagen toch moest gebeuren. Onze homy kwam er bijna helemaal door heen. Er waren twee dingen die we moesten laten maken, een paar sterretjes in de voorruit en er zat een stuk roest aan de zijkant van de bus dat helemaal doorgeroest was. Voor het repareren van de roest zijn we eerst naar een autoschadebedrijf geweest, daar vroegen ze veel te veel geld voor de klus. Dus kwamen we terecht bij een paar stoere kerels die normaal hekken lassen. Zij konden voor een paar dollar onze auto wel onder handen nemen. Vlak voordat we de sleutel overhandigde vertelde die man ons dat de laatste keer dat hij een busje probeerde te repareren het hele busje in de fik vloog. Jaiks. We voelde ons slecht tegenover onze homy dat we deze man toch de sleutel gaven en besloten dat we niet konden blijven kijken. Twee uur later kwamen we terug en bleek alles helemaal in orde. Dus voor de komende 6 maanden is ons wagentje weer goed gekeurd. Nu hadden we echter nog twee en een halve dag over voor de bruiloft. Dus besloten we om maar weer eens in de bergen te gaan wandelen. Dit keer een tweedaagse wandeling, maar dan wel 8 uur lopen per dag. Het weer zat gelukkig mee en het uitzicht was geweldig. Er zaten we een paar fikse klimmetjes in de tocht. Dat was hard werken. Maar we hadden dan natuurlijk ook wel de noodzakelijke chocola bij ons, wat zo’n klimmetje dan toch wel aantrekkelijk maakt. Na de eerste dag lopen kwamen we aan bij de hut. Een vijfpersoons hut, maar wij hadden hem helemaal voor onszelf. Misschien maar beter ook want zo groot was het niet en al onze bezwete kleren namen ongeveer alle ruimte in. Het gave aan de hut was dat er een openhaard in zat waar we zelfs op konden koken. Echt een super knus huisje dus. Er zijn in Nieuw Zeeland veel bekende wandelingen waarvoor je best wel veel geld moet neerleggen om ze te kunnen doen, en die je van te voren ook moet boeken omdat ze zo populair zijn. Deze wandeling is echter nauwelijks bekend en daarom misschien wel dubbel zo mooi. We hadden deze bergen helemaal voor onszelf.

Terug bij onze homy werd het tijd om ons voor te gaan bereiden op de trouwerij. De laatste keer dat we gedouched hadden was na het kayaken. Dus als we er niets aan zouden doen zouden we als twee verwilderde wezens op het feest verschijnen. Het was duidelijk weer tijd voor een betaalde camping. Hier hebben we ons helemaal op kunnen frissen, onze outfits kunnen strijken en zelfs de auto kunnen wassen. Speciaal voor de kijkers thuis hebben we een before en after foto gemaakt. Ik weet niet of het verschil goed zichtbaar is, maar het verschil was zeker te ruiken!

De trouwerij was heel mooi. De hele dag heeft de zon geschenen. De trouwerij vond plaats in de tuin van de ouders van Joolz. Haar ouders hadden een schapenboerderij, maar hebben die een paar jaar geleden verkocht aan een wijnboer (dat gebeurt met ongeveer alle boerderijen in deze omgeving). In ieder geval hebben ze er ontzettend veel geld aan over gehouden en wonen nu in een super mooi huis, met uitgebreide tuin. Perfecte locatie dus voor de trouwerij. Toine en ik voelde ons wel een beetje vreemd tussen al deze onbekende mensen. Verder was er niemand van de opleiding. En wij wisten niet eens zeker of Joolz ons niet alleen uit beleefdheid had uitgenodigd, niet verwachtend dat we ook echt zouden komen. Maar naarmate de dag verstreek kwamen er steeds meer mensen naar ons toe van ‘hej zijn jullie niet dat Nederlandse stel?’. En iedereen vertelde ons dat Joolz het super vond dat wij gekomen waren. Dus vanaf dat moment konden we zonder ons vreemd te voelen ons op het eten storten. Helaas is Nieuw Zeeland echt een vleesland en was er voor mijn niet heel veel vegetarisch eten te vinden. Dus sorrie Den, heb niet echt van de gelegenheid gebruik kunnen maken om me helemaal vol te proppen. Toine daarentegen had mazzel, hij kreeg steeds dubbele porties als ze weer langs kwamen met lekkere hapjes. Dus zo kon hij zijn tekort aan vlees weer een beetje inhalen. Na nog een dansje gewaagd te hebben was het tijd om onze hielen te lichten. Het was al ver voorbij onze bedtijd (die gemiddeld op half tien uur ligt).

De volgende dag begonnen wij aan een nieuwe missie. Op zoek naar nog een maatje van Toine: Te Bird. Toine wist zich nog te herinneren dat hij ook in de buurt van Blenheim woonde. Joolz kon ons alleen vertellen dat zijn vader een dokter was en waar zijn praktijk was. Maar het was zondag, de praktijk was dicht. We konden twee Birds vinden in het telefoonboek en zo kwamen we bij zijn moeder terecht. Super vriendelijke vrouw die gelijk de telefoon pakte om Te te bellen. Hij bleek in de buurt te wonen en we hebben een paar uur bij hem thuis zitten bijpraten. Was erg gezellig!  Nu hebben we alle OPC vriendje van Toine gehad. De rest woont in het buitenland.

Van het weekend is het natuurlijk Pasen. Wel gek hoor, bij jullie voorjaar, bij ons alweer najaar. Alhoewel, hier in het Noorden van het Zuideiland is daar nog weinig van te merken. Dit zal echter snel veranderen als we naar het Zuiden rijden. Vind het wel jammer hoor dat ik met Pasen niet in Egmond zal zijn. Op dit soort momenten realiseer ik me wel wat ik hier allemaal moet missen. Maarja dat hoort erbij. Toine en ik zullen wat chocolade eitjes kopen en ze in de bus voor elkaar verstoppen...

Heel veel liefs voor jullie allemaal. Vrolijk Pasen!

En blijven reageren hoor, dat is echt genieten voor ons!

We missen jullie!

Liefs Eva en Toine