Gone South!

Kia ora folks!!

Elke keer als we onzelf wat tijd gunnen op weer een fantastisch mooie plek denk ik: “Tijd voor een update!”, alleen maar om te schrijven dat we op dat moment op een mooi plekje zitten. Dit keer is het echt weer hightech in de natuur. We zitten aan Robin Hood Bay (wie bedenkt die namen denk ik dan…?) net boven Blenheim. Ik heb de computer met een verlengsnoer in ons stopcontact geplugt zodat we tussen het tikken door de golven in de gaten kunnen blijven houden. Ik heb zojuist gesurfd, helemaal alleen in de baai. Dat is trouwens iets wat ik altijd spannend blijf vinden, als er dan iets in het water zwemt wat een hapje van tenen wil snoepen dan weet ik zeker dat het mijn tenen zijn. Het eerste half uur gaat het goed maar dan begin ik mezelf langzaam bang te maken en dan zie ik ineens overal vinnetjes en voel ik van alles rond mn voeten zwemmen. Tijd om te gaan zeg ik dan, de golven waren toch niet zo goed meer…… Even later kwamen de locals pas kijken, sorry mate, you really missed it!

We zitten dus op het zuideiland, we zijn de 6e vanuit Wellington overgestoken, prachtig mooie tocht is dat met de ferry, helaas kon Eva niet meegenieten omdat ze zeeziek was. Gelukkig zijn we daarna de Marlborough Sounds ingereden naar Titirangi beach, helemaal aan het eind van een onverharde weg, en een uitzicht dat we daar hadden!!!...daar kon de ferry toch echt niet tegenop! In de sounds hebben we een paar mooie wandelingen gemaakt, 1 naar Mnt. Stokes, een flinke klim naar het hoogste punt (1203m) maar zeker de moeite waard! De dag daarna zijn we gaan zeekayaken, flink in de buidel getast om zo’n ding te huren en toen moesten we als hollanders natuurlijk waar voor ons geld dus we zijn gaan peddelen als gekken totdat we met ons tong op de boot terug waren…..jammer uurtje te vroeg.

De laatste paar dagen op het noordeiland waren ook erg geslaagd op meerdere fronten. We zijn weer naar National Park gegaan om te kijken of er nog wat veranderd was en om Shona en Robbie van de skishop op te zoeken. Tot mijn grote verbazing stond mijn ouwe huisje er nog!! Tijdens het laatste stuk rijden was ik er volledig van overtuigd dat het platgewalst zou zijn, 5 jaar geleden noemde ze het al de ‘ice-cube’ (ijsblokje) omdat het niet geisoleerd was en de openhaard alleen brandde maar niet verwarmde. Shona en Robbie hebben ondertussen een nieuwe grote winkel gebouwd en een gigantisch groot, nieuw huis waar we van harte welkom waren. Na de bouw hadden ze geen geld meer voor decoratie maar dat is ook niet nodig want vanuit elk raam hebben ze uitzicht op een andere vulkaan! Het was erg leuk om ze een keer niet als baas te ontmoeten. Shona was altijd al aardig maar Robbie was in het hoogseizoen altijd een beetje stug maar nu was hij supergezellig. Hij stak de grootste verhalen af en als hij eenmaal begint dan kun je er maar beter vrede mee hebben dat je de komende twee uur niets anders meer gaat doen dan luisteren en lachen. We zijn ook nog bij OPC geweest (mijn ouwe schooltje), alles was nog precies hetzelfde alleen wat andere mensen. Na een toertje over het terrein spraken we Kerry the fieldmanager en na een tijdje babbelen bood hij me een baan aan!!! Vanaf juni kan ik beginnen als instructeur! Het is een baan dat niet als seizoenwerk wordt gezien dus zou OPC mij gaan helpen met de immigratiepapieren in orde maken. Erg gunstig en erg onverwacht dus. De combinatie met de plannen van Eva wordt in het piepkleine plaatsje National Park niet makkelijk gemaakt dus we gaan hier op het zuideiland verder zoeken naar betere combinaties maar dit is iets wat we achter de hand hebben.

Na National Park zijn we naar Wellington gereden waar Eva goeie vorderingen heeft geboekt bij de universiteit. Bij de infodesk werd ze afgewimpeld met een aanmeldingsformulier voor een PhD maar Eef zou Eef niet zijn als ze niet door zou drammen. Dus is ze naar de faculteit van antropologie gestapt waar ze met een aantal professoren kon spreken die laaiend enthousiast waren. Er zijn zeker mogelijkheden voor onderzoeken zeker voor internationale studenten met andere specialismen.

Morgen gaan we naar de bruiloft van Joolz (een van mijn klasgenoten), die wonen nu samen in Australië. Ik denk dat ze ons heeft uitgenodigd om beleefd te zijn maar ondertussen dacht ze: die wonen in Holland die komen toch niet… Maar nee hoor, zo’n feestje laten we niet aan onze neuzen voorbij gaan. We moeten nog wel kleren strijken, scheren (vooral Eef, die heeft een enorme baard!!!) en de auto wassen.

We hebben het nog steeds naar onze zinnen en we hebben heel veel zin om het zuideiland verder te ontdekken!! We gaan na de bruiloft naar Abel Tasman National Park waar een fantastisch klimgebied is langs de rivier (Paynes Ford, voor de kenners) en we gaan misschien een wandel-kayak combi doen door de baai.

We hopen dat het goed gaat met jullie allemaal en we missen jullie enorm tussen het genieten door dus we zorgen dat we zoveel mogelijk blijven genieten!

Dikke kussen!!!

Eva en Toine.