Een dag in het leven van Eef en Toine in Twizel.

Kia ora folks!

Hoe is het metjullie? Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen.We zijn ondertussen lekker gesettled in Twizel. We wonen samen met Maria (uitArgentinië) en Hiki (uit Japan). Een multiculturele samenleving en dus ook eenmulticulturele keuken wat erg leuk is. Vooral met Hiki kunnen we lachen, elkedag komt ze met nieuwe Japanse uitspraken en als we haar na proberen te doendan lacht ze ons vierkant uit! In Twizel wonen rond de 800 mensen, ons-kent-onscultuurtje zeg maar. Langzaam leren we de locals een beetje kennen, devakkenvullers en caissières in de supermarkt, de buschauffeur, de postkantoormevrouw en ze zijn allemaal aardig. Alleen met de monteur kunnen we het niet zogoed vinden. Onze Homy was op de koudste ochtend tot nu toe oververhit geraakt.Ik moest hem noodgedwongen langs de snelweg laten staan en kon gelukkig met eencollega naar de berg rijden. Aan het eind van de dag kwam een reddingsteam vandrie meiden sterk mij en de Homy ophalen. Met een stuk touw hebben we hem naarde monteur gesleept maar de garage was gesloten dus lieten we de Homy achter.De volgende dag ging ik met de monteur praten en die zei dat de Homy overledenwas! Ik wilde dat natuurlijk niet geloven en na een tijdje overleggen bleek datde monteur een hekel aan Nissan Homy’s heeft en wilde er gewoon niet aansleutelen. Hij zei dat hij er goed naar gekeken had maar ik geloofde dat nietwant de accu was leeg en om de auto te kunnen starten had hij een tafelpootmoeten losschroeven zodat hij een andere accu kon aansluiten. De tafelpoot zatnog op z’n plek dus ik was er klaar mee. Maria heeft me de volgende dag naarhet volgende dorp gesleept voor een second opinion. Onze held Barry zei datmotor flink te barste was maar dat hij onze Homy weer de weg op zou krijgen.Dat willen we horen Barry! En een week later reden we weer vrolijk door Twizel.Toen we de monteur zagen gaven we hem natuurlijk effe een vriendelijktoetertje.

We zijn volop aanhet werk, Eef werkt als housekeeper in de lodge en ik als lifty op de berg. Hetwaren de laatste twee beschikbare baantjes dus we hebben ze dankbaaraangenomen. Hier een korte beschrijving van een dag in het leven van een lifty:Ik sta om 6 am op en spring direct onder de douche, het is dan nog behoorlijkkoud in huis maar de douche heeft een volle, warme straal. Na de douche trek ikmijn oude, versleten uniform aan. Lifty is niet de meest gewaardeerde baan opde berg en dat is aan de kleding goed te zien. Ik maak elke ochtend een grotebak havermout met rozijnen en perzik en ik zet een bakkie koffie in mijnespressopot. Dan steek ik de gaskachel aan en begin m’n lunch te smeren.Meestal ben ik halverwege mijn stapel brood als de koffie en pap klaar zijn. Nahet ontbijt start ik een van de auto’s en begin te krabben, tegenwoordig hebbenwe een deken over het voorruit en dat werkt perfect! De Homy heeft maar driestoelen dus als we met z’n vieren naar het werk rijden nemen we Maria’sstation. We verzamelen om 8 uur des ochtends bij de lodge en dan springen we in“Old Blue”, een lichtblauwe landrover uit 1979. Fantastisch apparaat metuittrek knoppen zonder symbooltjes dus als je de ruiten wilt wissen is hetgokken geblazen. Ook de versnellingen zitten door elkaar maar gelukkig zit ereen sticker op het dashboard die als routebeschrijving voor de pook dient. Metof zonder sneeuwkettingen rossen we dan de steile bergweg omhoog. Het is eenspannende weg: een-baans onverhard zonder vangrail. Met de voertuigen die wijgebruiken is het goed te doen maar voor gasten is het vrij lastig rijden, zekerals het sneeuwt. Het komt vaak voor dat mensen zichzelf vast rijden en dat weze omhoog moeten trekken of omlaag laten zakken met een grote 4x4. Veilig enwel boven aangekomen spring ik snel op m’n ski’s en daal ik af naar het liftstation. Ik start de motoren, zet alle hekjes en bordjes neer en laad de anderelifty (Dustin from The States) op een stoeltje omhoog. Als Dustin boven isaangekomen doen we onze safety checks en komt hij als de wiedeweerga weer naarbeneden om de sleeplift te starten. Als Dustin weer bij het lift station is gaik omhoog en zo wisselen we elkaar af totdat de gasten komen. De sport is dusom zo vaak mogelijk naar beneden te knallen voordat we onze posities in moetennemen. ’s Ochtends sta ik beneden om de kaartjes te controleren en de mensen inde tweepersoons lift te helpen. Door de geringe omvang van Ohau ski field islifty een heel sociaal baantje. Iedereen heeft tijd voor een lach en eenpraatje, ze vragen mij hoe het met me is, waar de beste sneeuw is en wat deweersvoorspellingen zijn. Om twaalf uur komt de locale buschauffeur mijnpositie overnemen en ga ik in de lift omhoog. Onderweg eet ik m’n lunch zodatik dat niet in de pauze hoef te doen. Meestal klim ik de “ridge” op om versepoeder te skiën, ik begin het gebied aardig goed te kennen en weet altijd weleen nieuw spoor te zetten. Om 1 uur neem ik mijn positie in the “top-shack” in.We hebben het daar helemaal voor elkaar gemaakt: verwarming, radio,koffiezetapparaat, tosti ijzer, gitaar, noem maar op. Bovenaan hoef ik alleende mensen in de gaten te houden, als het fout gaat druk ik op een van mijn drieknoppen afhankelijk van hoe fout het gaat (blauw: beetje fout, geel: behoorlijkfout, rood: heb ik nog niet gebruikt want m’n baas zegt: “only push red whenthere’s blood on the ramp!”). Boven verveel ik me behoorlijk als het slechtweer is, maar als het goed weer is ben ik buiten aan het scheppen en zagen, m’niglo is bijna af…

Tja en wat doetEva dan de hele dag als Toine boven op de berg is? Qua geestelijk vermaak ismijn baantje net zo spannend als die van Toine. Maar qua lichamelijke activiteitenloop ik me echt de benen onder mijn lijf vandaan. Ik heb nooit geweten datkamermeisje lichamelijk zo’n zware baan is. De eerste paar dagen kon ik thuisgekomen nog maar net op de bank kruipen en wachten tot Toine een maaltje voorons klaar had gemaakt. Nu gaat het al iets beter. Als Toine in zijn ‘old blue’stapt beginnen Maria, Hikari en ik met de eerste kamers te ‘strippen’. Dit isover het algemeen het interessantste moment van de dag. Soms wil je liever nietde eerste persoon zijn die een kamer binnen loopt nadat de gasten hebbenuitgecheckt, maar soms juist wel. Het is ongelofelijk wat mensen allemaalachter laten. Met een beetje geluk is niet genoeg waard om na te sturen, maarnog wel in fijne staat om voor ons als leuk extra’tje te dienen. Denk hierbijaan shampoo, alcohol, onaangebroken etenswaren, roddelblaadjes en ga zo maardoor. Heel soms laten mensen ook nog een centje voor ons achter. Al dezecentjes gaan in de spaarpot van Charlie. Hij is het zoontje van Diana,opperkamermeisje, en gaat bijna alle dagen met haar mee. Hij zorgt voor onzevermaak, maar soms zorgt hij ervoor dat je weer opnieuw kunt beginnen metschoonmaken. Naast het strippen van de kamers zou ik willen zeggen dat dehoogtepunten van de dag toch wel de ‘yammie-times’ zijn. Elke keer als we pauzehebben komt Charlie ons dat op deze manier vertellen. We trekken ons dan terugin de keuken van de lodge en hier zijn echt de lekkerste dingen te vinden.Vooral de toetjes van de vorige avond zijn gevaarlijk lekker. En pap en mam,soms vind ik zelfs een lekker stukje zalm in de koelkast. Dus ik kom hier nikste kort.

Na het werk is ermeer dan genoeg animo voor vermaak. We werken met ongeveer 40 man, waarvaniedereen ongeveer net zo oud is als wij. Er worden dus wekelijks feestjesgeorganiseerd en er hangt een gezellige sfeer. Binnen een paar dagen komen ernog twee meiden in ons huis wonen. Nog een Japanse en een Engelse. We zijnallemaal erg benieuwd hoe zij zullen zijn. Maar ik denk dat het er alleen nogmaar gezelliger op kan worden. Zaterdag gaan we naar een trouwerij van eenNieuw Zeelands stel dat we drie maanden geleden ontmoet hebben. WeWerdag gaan we naar een trouwerij van eenNieuw Zeelands stel dat we drie maanden geleden ontmoet hebben.en territorium.zijn allebei erg enthousiast dat ze ons uitnodigen voor hun trouwerij.Langzamerhand zijn we hier dus wel een beetje vrienden aan het maken.

We hebben er ookweer een aantal nieuwe foto’s bijgezet, komt dat zien komt dat zien. De foto’smet de gekke bekke is een Japans spelletje op de Nintendo, een tekeningetjelaat zien wat je met je gezicht moet doen en als je heel goed bent krijg jeveel punten. Het schijnt een gezond spelletje voor de huid te zijn, tegenrimpels. Die gekke Japanners verzinnen wat hoor!

Verder zijn wenatuurlijk ook erg benieuwd wat er aan de andere kant gebeurt dus als je ietsleuks of gewoon normaals hebt schroom niet om het met ons te delen, daarsmullen we van!

Nou daaaaag!

Eva en Toine